Οδήγησε τον τυφλό

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Γράφει η Αλεξάνδρα Κασιούμη

3 Δεκεμβρίου. Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Τα παιδιά έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στη διαφορετικότητα και πολλές φορές οι απαντήσεις τους σε εκπλήσσουν ευχάριστα, καθώς αντιλαμβάνονται περισσότερα από όσα πιστεύουμε. Μπορούν όμως να αντιληφθούν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με κάποια αναπηρία; Μπορούμε άραγε όλοι μας να το αντιληφθούμε;

Στα πλαίσια λοιπόν του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής, προσπαθήσαμε μέσω της βιωματικής άσκησης «Οδήγησε τον τυφλό» να καταλάβουμε, έστω και για λίγο τη ζωή ενός τυφλού ανθρώπου. Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια. Σε κάθε ζευγάρι ορίστηκε ένας οδηγός και ο «τυφλός», ο οποίος έδεσε τα μάτια του. Ο οδηγός, ακουμπώντας απαλά τον «τυφλό» και προσπαθώντας να τον προστατεύσει και να τον κάνει να νιώσει ασφάλεια, μέσω της επαφής, τον οδήγησε μέσα στον χώρο. Βασική προϋπόθεση της άσκησης ήταν ότι δεν επιτρεπόταν η λεκτική επικοινωνία. Τα παιδιά κλήθηκαν να βιώσουν τη σιωπή και να μεταδώσουν τα μηνύματά τους με τη γλώσσα του σώματος. Και μέσα σε αυτή την σιωπή, με σύμμαχο τη σωματική τους επαφή, να συνεργαστούν και να εμπιστευτούν το ένα το άλλο.

Το εντυπωσιακό για μένα ήταν πόσο εύκολα τα παιδιά εμπιστεύτηκαν τον εαυτό τους σε κάποιον άλλον, αλλά και πόσο όμορφα και τρυφερά συμπεριφέρθηκαν. Στη συζήτηση που ακολούθησε μετά, όλα απάντησαν ότι το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν όταν είχαν το ρόλο του οδηγού, ενώ ένιωσαν πολύ άνετα στο ρόλο του «τυφλού». Η ευθύνη που ανέλαβαν, έστω και για λίγα λεπτά, ορίζοντας τη ζωή κάποιου άλλου, τα κράτησε –για πρώτη φορά νομίζω στο μάθημα μου– σιωπηλά και με μια απίστευτη προσήλωση σε αυτό που είχαν αναλάβει. Αυτή τη μέρα έφυγα από το μάθημα με χαμόγελο και με μια πρωτόγνωρη ζεστασιά.