ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΡΟΛΩΝ
Γράφει ο Στέφανος Σαφούρης
Μια μοναδική δραστηριότητα έλαβε μέρος στο Σχολείο Αλλιώς! Η αίθουσα διδασκαλίας μεταμορφώθηκε σε ένα βιωματικό εργαστήρι ενσυναίσθησης, στο οποίο προσκαλέσαμε τα παιδιά σε ένα –όχι τόσο– μακρινό ταξίδι με τη φαντασία μας. Σε έναν ξένο (ή μήπως γνώριμο;) τόπο όπου γνωρίσαμε έναν φίλο και μοιραστήκαμε μαζί χαρά, παιχνίδι και αγάπη. Τι καλύτερο από το να κλείσεις τα μάτια και να μεταφερθείς κάπου αλλού; Κάπου ειρηνικά και γαλήνια. Σε ένα μέρος που ο πόλεμος και η βία δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Τι γίνεται όμως όταν η βία και ο πόλεμος κάνουν την εμφάνισή τους;
Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα με τη σειρά. Στην αρχή της δραστηριότητας, στα παιδιά έγινε γνωστό ότι για τα υπόλοιπα 40 λεπτά θα σταματήσουμε να είμαστε ο Γιώργος, η Κατερίνα κ.λπ. Θα δανειστούμε άλλες ταυτότητες και χαρακτήρες. Θα μπούμε σε άλλους ρόλους. Στα παπούτσια – ή και όχι – άλλων ανθρώπων. Κλείσαμε τα μάτια και μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο μέρος όπου ο καθένας μας ξεχωριστά ήταν μόνος και γνώρισε έναν φίλο ή μια φίλη. Έπαιξε μαζί του/της, κινήθηκαν μαζί στον χώρο ελεύθερα και πέρασαν στιγμές χαράς και ανεμελιάς.
Σε αυτό το σημείο η ιστορία μας παίρνει μια παύση. Τα παιδιά κλήθηκαν από τον παιδαγωγό να ζωγραφίσουν τον/την φίλο/η τους στο χαρτί και να τον/την ονοματίσουν. Αφού τελείωσαν, μεταφερθήκαμε όλοι μαζί και κάναμε μια συζήτηση για αυτούς/ες που γνωρίσαμε. Στο τέλος της κουβέντας, αλλάξαμε κόσμους, αλλάξαμε ταυτότητες για μια ακόμα –και τελευταία– φορά. Γίναμε οι ίδιοι/ες οι φίλοι/ες που γνωρίσαμε.
Τότε, η ιστορία ξεκίνησε και πάλι και οι ειδήσεις στην τηλεόραση μάς ενημέρωναν πως ο πόλεμος έχει χτυπήσει την πόρτα μας. Έπρεπε γρήγορα να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας, διότι η πόλη μας ήταν στη ζώνη ιδιαίτερου κινδύνου. Το ρεύμα κόπηκε! Τώρα, στα χαρτιά που κρατάμε στα χέρια μας πρέπει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ζωγραφίσουμε μια βαλίτσα και να βάλουμε όσα προλαβαίνουμε μέσα.
Τα δευτερόλεπτα τέλειωσαν! Ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψουμε την πολυκατοικία μας. Ανοίξαμε τους φακούς μας, για να φωτίσουμε τα σκοτάδια και όλοι μας τρέξαμε, σκύψαμε, πηδήξαμε, κρυφτήκαμε και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία. Όλα με τη βαλίτσα στο χέρι! Βόμβες και πυροβολισμοί ακούγονταν από παντού.Μάθαμε πως μπορούμε να φύγουμε και να πάμε στην Ελλάδα. Σε ένα νησί, τη Λέσβο. Εκεί έχει ειρήνη, εκεί δεν θα έχει τέτοιους ήχους.
Μπήκαμε σε μια φουσκωτή βάρκα. Ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον σκυμμένοι και φοβισμένοι. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Καθώς φτάναμε στο νησί, η βάρκα τρύπησε. Δεν ξέρουμε αν το έκανε κάποιος επίτηδες. Έτσι ακούστηκε. Αναγκαστήκαμε να κολυμπήσουμε προς το νησί, μα δυστυχώς δεν τα κατάφεραν όλοι.
Οι πρώτες μέρες στο νησί ήταν δύσκολες. Πολύ δύσκολες. Ειδικά όταν κάποιοι κάτοικοι του νησιού σε βλέπουν καχύποπτα και δεν σε θέλουν εκεί.Κάποιοι/ες από μας έχασαν τους γονείς τους (τον έναν ή και τους δύο). Κάποιοι/ες από μας ήμασταν τραυματισμένοι/ες, αλλά το τραύμα στην ψυχή μας υπήρχε σε όλους/ες.
Στη Λέσβο βρήκαν τους φίλους τους που τους είχαν επισκεφθεί στην αρχή, στις διακοπές, τα παιδιά. Άνοιξαν το χέρι τους και τους έδωσαν ό,τι μπορούσαν για να τους βοηθήσουν: ρούχα, παιχνίδια, φαγητό.
Το νοητικό αυτό ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Τώρα ο Γιώργος, η Κατερίνα και λοιποί μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας μετά από αυτή την εμπειρία. Δεν θα πω πολλά ακόμα, αλλά τα παιδιά πήραν τη «βαλίτσα τους» σπίτι, για να το μοιραστούν με τους γονείς τους…